Oh-man-o-man! En dan zijn we, met duizelingwekkende snelheid, weer twee maanden verder in tweeduizendtwintig beland. Wederom is de belofte gebroken om elke maand iets te schrijven. Het blijkt toch telkens een lastig dingetje. Maar het gaat toch eindelijk gebeuren. Op deze druilerige vijfentwintigste februari. Nu half Nederland op skivakantie lijkt en de rest opgeslokt door een hossende carnavals menigte. Zo verhuist een blogpost als agendapunt niet telkens van het ene to-do-lijstje naar het andere.
Ik had het mij namelijk nog zó voorgenomen… Kerst tweeduizendnegentien: om dit nieuwe jaar te beginnen over dat we met z’n allen gewoon weer eens lekker gek moesten gaan doen. Dat roken weer helemaal gezond zou zijn, we héél Dry January gewoon door gingen pimpelen en we ook alle andere regeltjes aan onze laars zouden moeten lappen. Ja daar had ik zin in! Even lekker prikken. Gewoon om ons er weer even aan te herinneren hoe lekker het ook alweer voelde toen we nog stout deden.
Ja, júist in tweeduizendtwintig sturen we onze kids bij onweer naar buiten voor de avondvierdaagse en gaan we met de Hummer naar het werk. De ecologische voetafdruk kan niet groot genoeg zijn, zoveel mogelijk uitstoot, zoveel mogelijk stikstof. Oja, weg met de roetveeg- of regenboog piet, we gaan Moorkoppen eten tot we er ongans van worden en de Negerzoen komt gewoon terug in de winkel. We gaan opkomen voor de rechten van deze lekkernijen. Simpelweg omdat het kan. De Jodenkoek heeft immers ook gevoel. Vergeet ik er nog eentje?…. Ja …. Unox besluit het bestaan van de Plastic Soup te ontkennen en People Magazine gaat Harvey Weinstein gewoon tot Sexiest Man Alive uitroepen. Schijt aan alles.
Want boefjes zijn toch altijd het meest aantrekkelijk? Het boefje is toch marketing pur sang? Die krijgen telkens een podium. Rebel Without a Cause was niet voor niets de kaskraker van 1955. Het leven is toch veel eenvoudiger als belhamel. Zonder alle regels en verplichtingen. Liam Gallagher zingt op zijn nieuwste plaat niet voor niets “It was easier to have fun back when we had nothin, Nothin’ much to manage, Back when we were damaged.”
Maar all the craziness on a stick…. Ik ben geen roker, ik drink maar “niet té veel”, ik sport, werk hard, sla mijn vrouw niet en houd van mijn kinderen. Huisje erbij. Ik ben het braafste jongetje van de klas, als je het zo bekijkt. En ik waardeer de oer-Hollandse gewoonte om telkens met elkaar in conclaaf te gaan. Zo kunnen we altijd weer met elkander door één deur. Maar sjeezzzusss, is er ook zoiets als een puriteins plafonnetje? Alles wordt immers gewogen, iedereen lijkt snel geraakt en Jan en alleman heeft wat te mekkeren. Alles mag als je maar binnen de lijntjes kleurt. Daar wordt menigeen toch moe van? De “dwarse ik” in ieder van ons gaat dan toch sneller op de loop met ons. Lekker de hakken in het zand. Daar varen de doerakken der aarde toch wel bij. Let maar op in November….
Enfin….. nu we al weer enkele weken verder zijn, is de revolutionair in mij langzaam terug in zijn hok. Alles is pais en vree. Ik conformeer mij weer volledig aan logisch denken, verantwoordelijkheid voor mijzelf en omgeving. Mijn lichaam is mijn tempel. Jaja, we hebben maar één planeet!
Mijn zoon komt thuis van voetbaltraining. De trainer heeft gezegd dat je langer leeft wanneer je tenminste twee eieren per week eet. Maar dat had ik eerder ook gehoord over veel lachen. En dat je slimmer wordt wanneer je Mozart luistert. We weten dus wat ons te doen staat naast veel knoflook eten, staand werken, vrouw worden, elke dag een koude douche nemen, veel seks hebben, geen rood vlees eten en in de bergen gaan wonen… We hebben het er maar druk mee. De agenda zit alweer vol. Een héél lang gezond leven lang!
Mvrgr. Reynhard Faber, Eigenaar Reynhard Ontwerp & Communicatie
Meer craziness in jouw organisatie? reynhard helpt je graag
Kom langs, mail of bel met +31(0)24 420 06 44