Zo! Iedereen weer terug van vakantie! Dan gaan we eens lekker het derde kwartaal intikken en op zoek naar het vierde. Het komt ongetwijfeld vanzelf achter het derde aanzeilen. Ongeacht een aanstaande Brexit. En dat is mooi!
Een zomerperiode lijkt immers veelal een soort interbellum waar zowel naar uitgekeken als van weggekeken wordt. Een welverdiende rust. Maar ook kans op luwte die het derde kwartaal zakelijk wat lijkt te verstoren. Gelukkig bleef dat laatste ook dit jaar weer uit. Wel werd er tussen de lopende opdrachten door ruimte gevonden om het kantoor uit te mesten en een blog te schrijven. Herkenbaar?
Het vierde kwartaal is tevens een vreemde snuiter. De strijd voor een goed jaar lijkt voor velen gestreden, de buit is binnen, we staan óp de berg, niet meer onderaan. Dat geeft dikwijls reden om overgebleven budgetten alsnog in te zetten of juist tevreden achterover te leunen. Als je het zo bekijkt, draaien alleen de eerste twee kwartalen op volle toeren en inzet. En dat is best vreemd. In mijn optiek moet je het hele jaar door op gelijkwaardige kracht draaien. Enthousiasme is toch niet beperkt tot de helft van het jaar? Daarmee zou ook het halve leven gehuld zijn in oorverdovende saaiheid. En dat lijkt mij een sombere waarheid.
En zo geestdodend is 2019 zeker niet! Zowel professioneel als daarbuiten. Die zijn ook onlosmakelijk met elkaar verbonden. Met een onvermijdelijke Brexit, een handelsoorlog en olietankers die in de Perzische Golf over en weer in beslag worden genomen… Dat kun je toch het allerminst als spanningsloos ervaren. Laten we ook de wederzijdse oprispingen van Rusland en de VS niet vergeten. Een ontspoorde Russische nucleaire raket erbij…. Wanorde is weer helemaal terug op de agenda. Wat gaat dat met de bedrijvigheid doen? Ik meende dat we we die tijd enkele decennia geleden achter ons hadden gelaten. Maar dat voelt, met de kennis van nu, aan als een dwaling.
Daar in het hoge Noorwegen, enkele weken geleden, leek al deze gekkigheid even helemaal foetsie. Alhoewel ik mij die dag aan het fjord met vlam en kids alleen waande, stond er plots een dame uit Seattle naast mij. “It’s Ameeeaazing, isn’t it!” ontglipte haar, terwijl we vanaf de rotspartij over het kraakheldere water tuurden. Een dolfijn sprong voorbij.
Sinds een jaar woonde ze in Brussel, Amerika ontvlucht voor “ the Adolescent Bully Trump”. Dat deden meerdere “Améhrwicains“, die het zich konden veroorloven. Ze was, net als ik, begin veertig. Opgegroeid in de jaren tachtig en negentig, echt volwassen geworden in het nieuwe millennium. We waren het er over eens: de laatste twee decennia van de vorige eeuw leken jaren waarin de hele wereld nader tot elkaar kwam. Op menselijk niveau én in techniek. Een Koude Oorlog die eindigde, een Duitsland dat weer één werd, een Europa dat verenigde en een World Wide Web dat iedereen ter wereld met elkaar leek te gaan verbinden…
Even serieus, wat een mega stappen in een recent verleden! En wat bepalend voor de mindset van twee veertigers aan het fjord anno nu. Om zoveel redenen, uit de voorbij gevlogen jaren, lijkt het logisch te geloven dat beschaving iets onomkeerbaars is, iets dat in het nu én vooral in de toekomst ligt. Iets waar je dagelijks aan werkt om het te verbeteren. Maar niets blijkt ineens minder waar.
Met gebral kom je een heel eind. Trump, Johnson, Putin of Kim Jong-un… blaaskaken zonder plan. Er zal vast een reden ten grondslag liggen aan de drang de wereld in chaos onder te willen dompelen, maar die reden lijkt weinig van doen te hebben met het welzijn van zijn gemiddelde bewoner. Is het werkelijk hun heimwee naar vervlogen tijden die ons opnieuw uit elkaar drijft, terugzet in de geschiedenis en de wereldeconomie bedreigd?
Maar kom, laten we deze “nieuwe tijd” bejubelen! Geen vooruitgang zonder wrijving. Aan vrijwel elke periode van verlichting, lag een drama ten grondslag. Ook Europa had eerst wat oorlogen en andere rotzooi nodig om tot inkeer te komen. Onze welvaart is opgetrokken uit de resten van catastrofe. Vadertje Drees had nooit een beter Nederland geschapen, zonder Tweede Wereldoorlog. Net als al die anderen die ons vooruit hebben geholpen. Dat zal nu niet anders zijn. Ook nu zullen de mooiste bloemen groeien op shit.
De huidige branieschoppers zijn slechts onderdeel van een tussenfase. Het geeft viezigheid maar ze scheppen onvermijdelijk de condities voor hun eigen ondergang. Juist omdat zij terug gaan in de tijd, gaat de rest harder vooruit. Jaren verwijderd van het heden zullen we het vast helder overzien: een reset is in volle gang.
Dus Global Warming, hoge hitte in Noorwegen, ijs dat smelt op Groenland en Trump die het eiland wil kopen… de hele zooi mag op ons afkomen. Een Brexit en een Handelsoorlog erbij. Laat het allemaal maar gebeuren! Wat een zomer, wat een derde en vierde kwartaal! Wat een 2019! Het gaat spannend worden, maar zonder spanning geen licht.
En mocht je nog tijd hebben 31 oktober, ga dan gewoon lekker gezellig op het strand Wijk aan Zee de Brexit kijken!
Mvrgr. Reynhard Faber, Eigenaar Reynhard Ontwerp & Communicatie
meer informatie over tekstschrijven? vraag het gerust
Kom langs, mail of bel met +31(0)24 420 06 44