Desmaakvangeluk

Ik houd de raket aan het houten stokje omhoog. “Dit is de smaak van geluk”: zeg ik. Mijn kids kijken mij glazig aan, lurkend aan hun eigen Ola ijsje. Jajajaaaa! roept de ene, de ander zegt niets. Maar ze gaan het over dertig jaar, op hun eigen manier, vast begrijpen. Ook hun zomers, liefdes, momenten van zaligheid zullen ingedikt worden tot dat ene extract, die ene smaak waarin alle herinneringen van geluk samengebald zijn tot één gevoel. Mijn waterijsje consumerend zie ik het plots ook allemaal zo helder voor me. Maar zodra ik het probeer te grijpen is het weg. Verdwenen als een zuchtje wind.

Geen concrete herinnering, geen welomschreven doel. Slechts een associatie. Wat moet je ermee? Wat moet ik ermee in deze laatste blogtekst van het tweeduizendzestien? Niet echt iets. Maar nu we het einde van het jaar naderen en vooral ook het begin van een nieuw, is het goed te beseffen dat het de zintuigelijkheden zijn die blijvend de context van ons geluk bepalen. Smaak, muziek, geur en kleur… soms, heel soms trekken ze ons onverwacht banaal terug in de tijd om zo de richting van onze toekomst te bepalen. Het theoretisch geneuzel, de berekening: het zijn slechts pogingen om dit onderbuikgevoel, dit instinkt te beteugelen en in banen te leiden. Maar feitelijk doen we maar wat. Zoals Karel Appel al zei: “Ik rotzooi maar een beetje an”.

Belangrijke keuzes worden gemaakt op basis van gut feeling. Je kiest je partner immers ook niet op basis van een onderzoek. Kinderen evenmin. Een opdrachtgever selecteert jou omdat het gevoel klopt en een nieuwe president wordt benoemd op basis van sentiment. Wanneer iederéén dus goed naar zichzelf geluisterd had, waren de grote veranderingen van het afgelopen jaar helemaal niet zo onverwacht gekomen. Dat zal in tweeduizendzeventien niet anders zijn. Ook in het nieuwe jaar gaan mooie relaties, sensationele gebeurtenissen, nieuwe opdrachten en grote veranderingen niet bepaald worden door feiten en getallen, maar door of men zich er senang bij voelt. En daardoor gek genoeg is te zeggen dat het kán.

Even zit ik op zeven december weer op de zonverwarme grindtegels in de achtertuin. De blauwe lucht boven mij. Het is negentiendrieentachtig. Mijn broer schept zand, ik schenk onophoudelijk het okergele plastic theeservies vol. IJs lekt over mijn hand. Er valt een stuk in het zand. Buiten vriest het twee graden. Zeven december, het is ook een rare datum voor een dergelijke verwennerij.

Maar weet je. Voor mijn zoon is het een bijzonder vreugdevolle dag, hij mag immers naar badje vier. Zwemles gaat goed. Alles begint weer opnieuw.

En de kleur, de kleur van geluk. Dat schijnt PANTONE 130 U te zijn met een middenstuk in 143U en een topje van PANTONE 205 U. Samen een raketje. Dat is het kleurenspectrum van geluk volgens de kleurenwaaier. Ook volgend jaar!